Darrenslacht

Darren zijn de mannelijke bijen, de werksters de vrouwelijke. De darren hebben als enige taak in het bijenvolk, het bevruchten van een jonge koningin.

Aan het eind van de zomer worden de darren overbodig en worden verbannen uit de kast en vaak ook gedood. Dit fenomeen noemt men de darrenslacht ik heb hiervan vandaag een tweetal filmpjes gemaakt welke ik onder de tekst heb geplaatst.


De dar
J. G. de Roever (1948) omschrijft het leven van de darren als volgt:
"Haar zonen de darren, zijn al evenzeer doordrongen van hun plichten ten aanzien van de volkswil. Doorgaans eist deze dat ze niets doen en het merendeel van hun tijd doen die dikkers dan ook werkelijk niets. Ze luieren maar wat waar de anderen vlijtig werken.
Is het heel mooi weer, dan komen zij op de zonnigste uren van de dag eens buiten de woning kijken en brommen met luid misbaar wat door de lucht. Maar er hoeft maar een wolkje voor de zon te komen of zij zijn al weer binnen, waar ze hun bivak opslaan op de beste plekjes en waar ze de nijvere werkbijen bij hun arbeid storen en om de lekkerste beetjes bedelen.
Het schijnt een doelloos bestaan, maar niet zodra vliegt er ergens tot in de wijde omtrek een jonge moer uit, of zij achten hun grote uur gekomen en stormen er achteraan. Hun grote vleugels en sterke vliegspieren komen dan goed te stade want het gaat erom, wie het jonge moertje het eerst bereikt. Wie niet uitverkoren is om de bevruchtingsdaad te volbrengen, mag terugkeren naar de oude woning of bij een willekeurige andere bijengemeenschap binnengaan. Want een van de vele merkwaardigheden in het darrenbestaan is deze dat, waar als regel elke bij uit een vreemde kolonie geweerd wordt de darren overal vrijin-en uit mogen gaan: bij elke tafel zijn ze te gast.
Ja het is een vrolijk bestaan, dat darrenleven. Het zou een blijspel kunnen zijn, wanneer het tragische slot er niet een melodrama van maakte. Want als het bijenjaar ten einde spoed enminder bloemen voor een durende nectarvloed zorgen, wanneer er ook geen jonge moeren meer te bevruchten zijn, dan wordt het darrenbestaan doelloos. En de volkswil is onverbiddelijk. Geen nut meer? Dan ook geen bestaansrecht! Verdwijnen de darren niet goedschiks (en dat doen ze niet)dan moet het maar kwaadschiks gebeuren. Zij mogen tot slot nog een galgemaaltje van zoete honing snoepe, maar van het krachtige stuifmeel krijgen zij geen korrel meer.
Die eenzijdige voeding maakt hen wat flauw en als er dan ook nog een mooie dag komt, waarop zij nog even van de buitenlucht willen genieten, vinden zij bij hun terugkomst de toegang tot de woning streng bewaakt. Treurend en rillend van de kou mogen zij dan toekijken naar wat er met hun broeders, die binnen gebleven waren omdat zij zich al te minnetjes voelden om nog wat buiten te komen, blijkt te gebeuren. En dat voorspelt weinig goeds! Omstuwd door de werkbijen worden die dikke, slappe ventjes naar buiten gedreven en gesleept en als saluut krijgen zij soms nog een dodelijke steek van de venijnige angel. Geen uur nadat de elk jaar terugkerende darrenmoord begint ligt de grond voor de bijenwoning bezaaid met darrenlijkjes. En wat er dan van de goedige brommers nog in leven is, verstijfd die nacht wel van de kou. De volkswil eiste het zo. En de individuen gehoorzaamden."

In onderstaande filmpjes is te zien hoe een aantal darren naar buiten worden gewerkt, of hen de toegang wordt geweigerd. Ook zie je enkele werksters die de darren afsteken met hun angel.